Laatste dag in Dalyan

Gisteren was onze laatste dag in Dalyan. Het was wederom schitterend weer en we konden op de vroege ochtend al buiten in de zon ontbijten. Eerst hebben we de antieke stad Kaunos bezocht.
Om in Kaunos te komen, moesten we eerst de rivier (het water tussen de Middellandse zee en het Köyceğiz meer) van Dalyan oversteken. Er liggen overal grotere en kleinere boten die je erheen kunnen brengen. Wij kozen voor een roeibootje. De (geestelijk gehandicapte) roeier was de vriendelijke Dada.


Kaunos was een stad in Carië, Anatolië, dichtbij het huidige Dalyan. De stad lag oorspronkelijk aan de kust maar door de terugtreding van de Middellandse Zee ligt Kaunos nu zo'n 8 km van de kust verwijderd. De bewoners van de stad, Cariërs, waren geen Grieken maar stonden wel onder culturele invloed van de Grieken, wat duidelijk te zien is in de cultuur van de Cariërs. Een belangrijk exportproduct van de stad waren gedroogde vijgen. De stad werd al vroeg christelijk en de restanten van een Byzantijnse kerk zijn nog steeds te vinden. Wij hebben de ruïnes van de stad en de muurgraven van dichtbij bekeken.



Na ons bezoek aan Kaunos moesten we naar de overkant fluiten en kwam Dada ons weer halen.
Daarna hebben we op het strand geluncht en er een paar uur vertoefd, wat geen straf was. In de namiddag hebben we met z'n vieren een hamam bezocht. Daar kregen we een heerlijke behandeling die bestond uit sauna, lichaam scrubben en wassen, massage en haren wassen. Tijdens het scrubben, wassen en masseren lig je op een enorm grote, hete marmeren tafel. De behandeling duurde me veel te kort!
Met een avondmaal bij een restaurant aan het water hebben we onze heerlijke vakantie perfect afgesloten!



Deze laatste twee foto's zijn niet door mij gemaakt.
De hamam-foto dient als voorbeeld, zoals het er bij ons uitzag. Ook de foto van het restaurant waar we zaten, heb ik van het internet gehaald. Ik genoot teveel om zelf aan fotograferen te denken!:-)

Meer (wel zelfgemaakte!!) foto's van onze laatste dag in Dalyan zijn te zien in het Foto Album.

Dalyan, dag 6

Een strak blauwe lucht en een warme zon gaven ons het echte vakantiegevoel. We hadden dan ook echt zin in een stranddagje, maar eerst hebben we een bezoek gebracht aan een zeeschildpadden-opvangcentrum. Gelukkig zaten er momenteel maar 3 schildpadden. Twee van hen, caretta caretta's (loggerhead (dikkop) schildpadden) zijn zo ernstig gewond geraakt, dat ze er al bijna een jaar zitten. Hun schilden zijn kapot. Bij één door een aanvaring met een speedboot en de ander door de schroef van een vissersboot en deze raakte ook bijna een poot kwijt doordat hij verstrikt raakte in een visdraad. De derde schildpad heeft met iets een klap op zijn kop gekregen. Dit is een jonge groene zeeschildpad. Door het toedienen van medicatie en het behandelen van de wonden, proberen ze de schildpadden weer gezond te maken. Van één schildpad is het schild zo beschadigd, dat het wel 10 jaar zou duren voor het geheeld zou zijn. De open plek is zo pijnlijk en kwetsbaar, dat er voor deze schildpad een stuk kunstschild wordt gemaakt. Hopelijk kunnen de nu aanwezige schildpadden in juni weer vrijgelaten worden.


Na de schildpaddenopvang hebben we op het bijna lege strand gezeten.


Omdat we in het voorseizoen zitten, is het aangenaam rustig!


We hebben gezwommen, in de zon gelegen, schelpen gezocht en een zandkasteel gemaakt in de vorm van Kapadokya, waar we 2 weken geleden op vakantie waren. Daarvan volgen de foto's nog, na deze vakantie!:-)




Meer foto's kun je zien in het Foto Album.

Dalyan, dag 5

We werden vanmorgen wakker met het geluid van hevige regenval en onweer. Gelukkig hadden we geen dagtrip gepland, want die was dan in het water gevallen. Omdat al het moois en vermaak hier buiten plaatsvindt, konden we vandaag niet veel. Gelukkig regende het niet de hele dag en brak de zon ook geregeld door. We konden gewoon buiten lunchen in de warme zon. Het leek zelfs zo de goede kant op te gaan dat we 's middags Kaunos wilden gaan bezoeken, maar toen we bij de haven aankwamen naderde ons weer zo'n donkere lucht dat we besloten om een beetje door de omgeving te rijden. We hadden geen zin om kletsnat te regenen. Weer terug bij het huisje heb ik door de buurt gewandeld en daar nog wat foto's gemaakt. Volgens de weersvoorspellers schijnt morgen de zon weer de hele dag. Hopelijk hebben ze gelijk!





Meer foto's in het foto album!

Dalyan, dag 3 en 4

Gisteren hebben we de bootocht gemaakt en dat was helemaal fantastisch! De natuur hier is zo ontzettend mooi, we keken onze ogen uit! Twee schippers voeren ons Dalyan uit, over de rivier richting de zee.



Onderweg mochten we zelf krabben vangen met een stuk kip aan een draad. De krabben grijpen de kip en dan haal je de draad binnen. Met een schepnet worden de krabben uit het water gevist. De meiden vonden een bak vol levende krabben erg interessant! (Hier had ik, als dierenliefhebber, wel een beetje moeite mee.)
Terwijl de schippers het eten bereidden, konden wij even heerlijk aan het strand liggen.



De lunch bestond uit salade, brood, Turks gebakken ei (menemen) en kip, köfte en natuurlijk krab van de barbecue. Het smaakte heerlijk.


Na de lunch voeren we terug en hebben we een zeeschildpad gezien. Die werd gelokt met een krab aan een touwtje, wat succes had. Momenteel is het de paartijd voor de schildpadden, dus dan zijn ze niet zo zichtbaar en natuurlijk zijn er dan ook nog geen jongen.



Hierna voeren we verder naar het modder- en zwavelbad. Dat laatste stonk natuurlijk verschrikkelijk! Na een heerlijke cappuccino voor Jeroen en mij en appelthee voor de meisjes keerden we terug naar onze boot.



Na nog een prachtige toer richting en een stukje over het Köyceğiz meer, werden we weer afgezet in de haven van Dalyan. Wat een geweldige ervaring!



Dit was slecht een selectie van de foto's die we gemaakt hebben, meer zijn er te zien in het Foto Album.
Mocht je je afvragen wat we vandaag gedaan hebben, dan kan ik kort antwoorden: niets. We hebben een relaxdag bij ons vakantiehuisje. Het is halfbewolkt vandaag, het heeft zelfs even geregend. Het is niet koud, maar door de wind wel iets frisser. Lezen, spelletjes doen, films kijken en (buiten) computeren, ook dat kan in Dalyan!:-)

Groeten uit Dalyan!

Momenteel zijn we op vakantie in het zuid-westen van Turkije, in Dalyan. We zijn hier nu 2 dagen en we genieten van elke minuut. Het weer is heerlijk! Overdag zon en lekker warm, 's avonds koelt het af en slapen we prima.


Zaterdagochtend, heel vroeg!, vlogen we vanuit Istanbul naar Dalaman en met een huurauto zijn we via een restaurantje met zeer welkome koffie en de supermarkt naar ons huurhuisje gereden. We werden zeer hartelijk ontvangen door een ouder Turks echtpaar en er stond een zelfgebakken cake voor ons klaar. Onderweg hadden we al geconstateerd dat het hier prachtig is en de afgelopen 2 dagen heeft dat beeld alleen maar bevestigd. We zouden hier allemaal wel willen blijven!:-)


Morgen gaan we een dag met de boot weg. Dit is een superlief cadeau van onze buren/vrienden (Angela en Karen en gezin) en we hebben er vreselijk veel zin in. Hopelijk is het morgen nog steeds mooi weer!

In het foto album vind je de foto's van de afgelopen 2 dagen.

Ski vakantie

Omdat het er toch wel heel erg op begint te lijken, dat we in de zomer terug zullen verhuizen naar Nederland, nemen we het er nu nog even flink van en hebben we een paar vakanties geboekt. Afgelopen week was de eerste. Op ongeveer 4 uur rijden van ons ligt één van de skigebieden van Turkije: Kartalkaya. De hotelkamer was wat krap en erg gehorig (en met 200 studenten van de Boğazici Universitesi in de kamers rondom, kun je je wel voorstellen hoe het ongeveer klonk...), maar het eten en natuurlijk het skiën waren heerlijk! Voor Jeroen en mij was het zo'n 15 jaar geleden, maar net als fietsen verleer je het skiën niet. Terwijl Olivia les kreeg, zoefden Jeroen, Fabiënne (die met twee skitrips van school ook prima heeft leren skiën) en ik van de bergen.
Een fotoverslag kun je vinden in het Foto Album.

Uitgesteld verjaardagsfeestje

Olivia was al jarig in oktober, maar toen we haar feestje wilden gaan organiseren bleek het herfstvakantie te zullen zijn. Daarna had iedereen luizen, gooide de Mexicaanse griep iets later roet in het eten, toen was het kerst, daarna Oud en Nieuw en tsja... toen was het ineens januari 2010. Omdat Olivia's grote vriendin Tara bijna jarig is, besloten we hun verjaardagen samen te vieren en dat was een groot succes!
We begonnen bij Tara thuis met taart en drinken. Toen dat op was, zijn we met drie auto's richting Bayrampaşa gereden, waar in een grote shopping mall een zee-aquarium (waar we laatst geweest zijn) en een schaatsbaantje zijn. De meiden vonden het geweldig! We sloten af met een HappyMeal van het ons allen welbekende fastfood restaurant.
Omdat er geen tafels meer vrij waren, besloten we te gaan picknicken, midden in de drukke shopping mall. Wij waren daar voor de attracties, maar toen bleken we zelf een attractie te zijn! Zo op de grond zittend, met meisjes met blonde en rode haren, hadden we veel bekijks. Mensen stonden stil om naar ons te kijken en te lachen, de haren werden aangeraakt en ze maakten zelfs foto's van ons! De meisjes trokken zich er weinig van aan en we hadden een superleuke middag!
Foto's van het feest staan natuurlijk in het foto-album.

ECHT SNEEUW!

De weermannen hadden het helemaal goed! Zaterdag hadden we een sneeuwstorm. De wind loeide om het huis en waaide samen met de sneeuw door de kieren bij deuren en ramen naar binnen. Het huis is mooi en groot, maar wel op z'n Turks gebouwd...:-)
De vlucht van onze bezoekende vrienden was vertraagd, dus we konden bijna de hele dag op de ergste plekken tochtstrip aanbrengen en ons zorgen maken over het ophalen van het vliegveld.
Doordat de Nederlandse zaterdagochtendschool van de meiden niet doorging, ging onze blik niet verder dan de compound en dat zag er best besneeuwd en glad uit. Toen Jeroen op pad ging, moesten de sneeuwkettingen er dan ook op, want hij kwam de oprit niet af. Na enkele minuten belde hij echter grinnikend op dat hij ze er alweer af kon halen toen hij de compound afreed. Onderweg is het enorm meegevallen, omdat de meeste wegen schoon waren. Laat in de avond kwam Jeroen veilig thuis met ons bezoek.
Gisterochtend zijn we, met sneeuwkettingen en al, ergens gaan brunchen. We waren lange tijd de enige gasten in het restaurant wat normaal vol zit. Idioterie natuurlijk van ons, maar het eten maakte alles goed!
Het sneeuwt nog steeds en met een akelige wind is het erg koud. De meiden zijn ook vrij van hun normale school en hebben heerlijk buiten gespeeld totdat Olivia het te koud kreeg. Jeroen is wel naar zijn werk gegaan en ons bezoek is met auto, metro en tram Istanbul onveilig aan het maken. De meiden en ik zitten aan huis gekluisterd. Geen four-wheel drive, geen winterbanden en geen sneeuwkettingen. Die heeft Jeroen, want zaterdag had hij de zijne kapot gereden op dat kleine stukje... Dus ook geen mooie sneeuwfoto's, alleen een beeld vanuit huis.

Regen, sneeuw, regen!, sneeuw???

Zoals gezegd, vragen om ander weer dan regen leverde een beetje sneeuw op. Bovenop de heuvel lag er zelfs een aangenaam pakje wat voornamelijk de bomen erg mooi maakte.





Ze voorspellen nu al dagen veel meer sneeuw, maar de sneeuw die er lag is verdwenen en vooralsnog regent het alleen maar. De wind giert om het huis en de regen slaat tegen de ramen. Voor morgen is er een sneeuwstorm voorspeld. En dat terwijl we onze vrienden uit Nederland verwachten. Hopelijk hebben de weermannen het weer helemaal mis met het weer!

Sneeuw!

Het regende en regende maar en net toen ik me afvroeg of de weergoden niets anders te bieden hadden, gaven ze ons harde wind, venijnige hagel en natte, jachtige prutsneeuw die halfslachtig blijft liggen. De sneeuw komt horizontaal voorbij de ramen. Met temperaturen rondom het vriespunt garandeerden de weergoden vele slippartijen en ongelukken. Thuiskomende vaders vertellen over idiote Turkse automobilisten en levensgevaarlijke sneeuwschuivers en strooiwagens. Boven op de berg, daar waar de school is, was het spekglad. Oudergesprekken werden gecanceld en men fluistert over het sluiten van de school, als dit weer aanhoudt. Waar het om te doen is? Zie de foto. Niets vergeleken met wat jullie in Nederland hebben gehad. Kun je nagaan als dat wel zo zou zijn!



It was raining and raining for days and just when I asked the weather gods if they had nothing else to offer, they gave us a stormy wind, nasty hail and sleet that hesitantly stays visible on the ground. The snow passes the windows horizontally. With temperatures around zero degrees, the weather gods guaranteed skidding and accidents. Dads arriving home safely tell about idiotic Turkish drivers and dangerous snowplows and salt trucks. On the hill, where the school is, the roads are slippery. Parent-teacher meetings were cancelled and they're whispering about closing the school if this weather continues. What it's all about? Look at the photo. Nothing compared to the snow Europe experienced lately. Imagine if we would!

Akvaryum

Op Oudejaarsdag hebben we een bezoekje gebracht aan een zee-aquarium wat recentelijk geopend is in Istanbul. Het was erg leuk en spannend!! Foto's hiervan zijn te vinden in het foto-album.

Onze compound in beeld!

Sinds een paar dagen heeft onze compound een eigen site op internet! Jaja, met fijne muziek (die je uit kunt zetten, maar tijdens het bladeren elke keer weer aangaat) en een heus promotie filmpje!! Nou ja, filmPJE..... het zijn foto's en het duurt maar liefst 26 minuten en je ziet steeds ongeveer het zelfde. Ook het filmpje heeft muziek en door elkaar geeft een erg apart effect....
Mocht je ons huis willen zien en je kunt het volhouden: op 6.21, 6.26, 6.41, 7.01 en 7.21 minuten zie je ons groene huis in beeld. Misschien verderop ook nog wel, maar dat kon ik zelf niet meer volhouden. Tip tijdens het kijken: geluid van je computer even helemaal uitzetten. Of juist niet natuurlijk!:-)

Kijk hier:
http://www.yesilobakonaklari.com/english/default.asp


Since a few days our compound has it's own site on the internet. Yep, with nice music and all (hard to turn off) and even a little promotional movie of our compound! Well... little... it lasts 26 minutes and they're images that keep coming back. The thing also has it's own music which goes great together with the music on the site itself...
If you're curious about our house and you don't mind watching for a while: at 6.21, 6.26, 6.41, 7.01 and 7.21 minutes you'll see our green house. Maybe also later, but I could not continue watching. Tip while watching: turn of the sound of your computer. Or not of course!:-)

Watch here:
http://www.yesilobakonaklari.com/english/default.asp

MUTLU YILLAR !!

Oftewel: GELUKKIG NIEUWJAAR !!

We willen jullie allemaal een gezond, veilig en liefdevol 2010 wensen.
Maak er het beste van!

Ons jaar was gewoon én bijzonder. Gewoon omdat we hier gewoon ons leven leiden, gewoon werken, naar school gaan, eten en de was doen. Bijzonder blijft het natuurlijk wel om dat in dit prachtige land te mogen doen en in bijzondere (de expat-voordelen) omstandigheden. We zijn dankbaar en genieten van elk moment.
2008 was voornamelijk het jaar van verhuizen en wennen aan onze nieuwe omgeving.
In 2009 waren we gewend, groeiden we allemaal in onze ontwikkeling, bouwden we nieuwe vriendschappen op en nu voelen we ons hier allemaal helemaal thuis.
Een dubbel gevoel is het dan ook wel, dat we wellicht in de zomer van 2010 teruggaan naar Nederland.
Het verloopt allemaal volledig volgens plan en terug naar onze familie en vrienden is heel fijn, maar stiekem hopen we allemaal dat we hier nog een extra jaar mogen blijven. Ik had van tevoren niet kunnen bedenken dat dit zo'n geweldige ervaring voor ons hele gezin zou worden!
Voorlopig zitten we hier nog tot en met juni en daar gaan we keihard van genieten!

Vanavond vieren we de jaarwisseling samen met onze vrienden/buren op de compound. Gelukkig wordt er in onze buurt nauwelijks vuurwerk afgeschoten, wat erg prettig is voor onze huisdieren en onze nachtrust.
Een fijne avond allemaal, thuis of bij anderen, samen of alleen. En nogmaals: het aller-, allerbeste voor het nieuwe jaar!

New photo's in the Photo Album

You can find a few photo's from around the Spice Bazaar in the Foto Album. I went there with a friend, last Wednesday. It was a very grey day and in the afternoon it started to rain (again). That's why I choose for black and white photo's, it suits the weather better :-)
In the Netherlands it's snowing, but here it is raining all the time which makes our neighborhood very grey, muddy and slippery. No, winter here is nothing special:-)

Sinterklaas is weer geweest!

Hoera! Ook dit jaar heeft Sinterklaas ons weer weten te vinden, hier helemaal in Istanbul! De consul, Onno Kervers, heeft zijn nederige stulpje wederom voor de Nederlandse gemeenschap opengesteld en ons laten genieten van een leuk Sinterklaasfeest. Foto's hiervan kun je vinden in het Foto Album!

Een kloddertje roze hieerrr....!

Ik heb vandaag de laatste hand aan mijn schilderij gelegd. Een leuke herinnering aan Istanbul!:-)

Today I finished my painting. A nice memory of Istanbul!:-)

Bijpunten

Naar de kapper gaan is hier echt iets anders dan in Nederland, volgens mij heb ik daar ooit al eens iets over verteld. Vandaag was het weer eens zover: ik wilde mijn haar laten bijpunten. Nu is het zo, dat ze het fenomeen bijpunten hier niet kennen.
Je kunt met al je kennis van de Turkse taal (inclusief hulpzinnen van de Turkse juf) aangeven dat er echt maar wat puntjes af moeten: bijpunten betekent hier toch gewoon minstens 7 cm. En da's best veel voor bijpunten, vind ik. Niet getreurd, de kappers hier kunnen prachtig knippen. Het wordt alleen standaard korter dan je voor ogen had. En ook daar ben ik al op ingesteld, zoals je je op zoveel dingen moet instellen die hier anders zijn. Geeft niets, 't heeft z'n charme.
Enfin, op een gegeven moment moet de kapper een pluk haar aan de kant hebben. In Nederland hebben ze daar klemmetjes voor, hier een bediende. Deze bediende wordt eerst naast zich geblaft door de kapper en moet precies op tijd mijn pluk haar overpakken. Zodra de kapper klaar is, knikt hij zelf goedkeurend (erg blij met z'n werk en dat is natuurlijk mooi) en loopt naar de volgende klant. De bediende mag mijn haar föhnen. De trent hier is om je haar glad te föhnen, ook als je prachtig golvend haar hebt zoals veel Turkse vrouwen. Naast dat ik heel glad haar bij mij niet mooi vind, is het eeuwige geborstel met de rolborstel en de knalhete föhn gewoon niet mijn ding. Met nat haar de deur uit is ook niet fijn, dus wanneer de bediende me vraagt hoe ik het geföhnd wil hebben probeer ik te vertellen (nou ja, in gebarentaal dan, want dat is universeel dacht ik) dat het gedroogd moet worden, het liefst met een beetje extra volume, maar niet stijl geborsteld. Een beetje rommelig en wild is meer mijn stijl. Vervolgens is er een heel gedoe met één pluk haar, een hete föhn en (toch weer) de borstel en wordt er gevraagd of dit is wat ik wil. Hmm... een ver uitstaande nepkrul in mijn nek... nee, dat hoeft niet. Ineens is er nog een man in de zaak, hij veegt de vloer en blijkt Engels te kunnen. Opgelucht vertel ik hem wat ik wil en hij vertaalt het in het Turks. Nu krijg ik ineens allemaal vastgezette gedraaide plukken op mijn hoofd en voor iemand die liever eigenlijk niet geföhnd wil worden, gaat dit wel wat ver. Snel vertel ik tegen de Engels sprekende man dat dit echt niet de bedoeling is en dat ik ook niet zoveel tijd heb. Voor ik het weet, staan ze samen te föhnen: de één blijft rare drolletjes op mijn hoofd maken aan de ene kant, de ander (de veger) bewerkt de andere kant van mijn haar met De Borstel. Ik voel mijn hoofd langzaam tomaatrood worden van de hitte van de twee föhns, er hangt ineens een borstel met haar voor mijn rechteroog en ik moet vreselijk mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Na enige tijd ben ik klaar. Wonderwel zien beide kanten van mijn hoofd er toch hetzelfde uit: ik heb een soort van opspringende krullen onderin en sluik doch volumineus haar bovenop. "Pam, je haar danst!" schiet het door me heen. Zo voelt het ook. In de auto heb ik het even uitgegild van het lachen om daarna thuis mijn haar een beetje te restylen. Gelukkig hoef ik met mijn haar niet elke maand naar de kapper!

Weerbericht

Nog niet zo lang geleden regenden we hier zowat weg (helaas zijn er ook echt mensen weggeregend...), daarna hadden we veel interessante wolkenluchten vol dreiging, vechtend tegen de zon en nu hebben we er een paar dagen prachtig weer op zitten. Het was rond de 22 graden en dus echt genieten!


Vanaf morgen verwachten we echter weer regen, onweer en veel lagere temperaturen. Vreemde herfsten kennen ze hier, maar de afwisseling is best aangenaam!



Voor wie ze nog niet via FaceBook heeft gezien: er staan nieuwe foto's in het Foto Album!

586 Nights in Istanbul

Zoiets is het nu ongeveer, zoveel nachtjes slapen we al hier. Of we ook daadwerkelijk de 1001 nachten gaan halen is nog niet zeker, misschien komen we tot ruim 800 nachten.

Ik weet dat ik het hier een beetje laat afweten. Dat komt gedeeltelijk door mijn FaceBook-account. Het lukt me niet om overal evenredig actief te zijn.
En eerlijk gezegd heb ik ook niet heel veel nieuws dat geschikt of entertainend genoeg is voor een open en bloot blog.
Ik bedoel... moet ik hier vertellen dat we enige weken geleden hoofdluis hadden?
Op het moment van ontdekken en behandelen vond ik van niet!
Nu we ze met glans verslagen hebben, kan het misschien wel. Toch?
Niemand kan er iets aan doen dat je luizen krijgt. Iedereen krijgt ze van iemand anders, er is nooit een schuldige kweker en verdeler. Waar ik wel heel erg boos om was en ben, is dat veel mensen er zo krampachtig mee omgaan! En dat ze liever verzwijgen dat er luizen zijn! Zowel de school als ouders om ons heen hebben nagelaten om te waarschuwen en ik zit nou eenmaal niet elke week met een satéprikker klaar onder het felle keukenlicht. We schrokken dan ook best, toen ik 'gewoon even' iets uit het haar van één van mijn meiden wilde halen, al lopend door een chique shopping mall. Bleken het enorme luizen te zijn! We hadden nog (gelukkig heel lief en begripvol) bezoek uit Nederland ook!:-)
Thuis natuurlijk alles en iedereen bekeken en dan start de echte ellende. Werkelijk alles en iedereen moesten we wassen en ook meerdere keren. Al met al duurde het twee weken. Achteraf valt dat wel mee, ik heb wel eens van veel langer gehoord. Grondigheid en consequentie zijn van essentieel belang, hebben we ondervonden.

Tijdens een luizenperiode leer je de mensen om je heen ook ineens veel beter kennen. Zo zijn er mensen die:

- niet vertellen dat hun kinderen luizen hebben, terwijl de jouwe ermee spelen
- zelf luizen hadden, maar toch graag andere kinderen ermee pesten
- denken dat een half uur douchen (zonder speciale middelen) afdoende is tegen luis
- het mooie lange haar van hun dochter afknippen vanwege deze beestjes (oertijd...)
- de huisdieren de schuld geven van 'al die viezigheid'
- denken dat mensen die eerlijk vertellen over luizen ook de bedenkers ervan zijn
- ontdekken dat hun kind luizen heeft, maar door tijdgebrek pas na 4 dagen behandelen
- deze zelfde onbehandelde kinderen gewoon naar school en een feestje laten gaan

Ach ja, wat zal ik eens zeggen? Gelukkig zijn er ook een heleboel normaal denkende mensen. Mensen die blij zijn dat je een luizenalarm afgeeft (anders hadden zij het ook nog niet ontdekt bij hun eigen kind), die meeleven en tips geven, mensen die weten dat je behandelt en je kinderen niet schuwen, mensen waarmee je vreselijk kunt lachen om de idiote gedachten en handelingen van mensen zoals in bovenstaand lijstje beschreven. Wij zijn in elk geval weer luisvrij en ik acht mezelf een echte luizen-expert nu!:-)

ISTANBUL vs AMSTERDAM

Dit weekend zijn Fabiënne, Olivia en ik een paar dagen in Nederland om een bezoekje te brengen aan de opa's, oma, familie, vrienden en natuurlijk de Nederlandse supermarkt. Vandaag ben ik naar mijn grote zus geweest.
We hebben samen een fietstochtje naar en door Amsterdam gemaakt. Nu heb ik al anderhalf jaar niet op een fiets gezeten, dus ik was er wat huiverig voor. Gelukkig kon ik het nog, fietsen verleer je inderdaad nooit.
Mijn zus woont in de duinen, dus het was meteen heuvel op, heuvel af. We legden ook een stukje af met de boot. Ik verwachtte een gezellig open bootje (a la tochtje Bosporus), maar het bleek gewoon een stadsbus op het water te zijn. Het ging ook heel hard! Erg grappig!
Rijden door Istanbul of fietsen door Amsterdam, het maakt eigenlijk weinig verschil.
In Amsterdam was het vandaag autoloze zondag, maar van een rustig ritje was geen sprake. Het verkeer was bijna nog drukker, chaotischer en gevaarlijker dan in Istanbul! Zowel de voetgangers als de fietsers hielden zich aan geen enkele verkeersregel, staken dwars over, keken niet goed uit en je was hun en jouw leven bijna niet zeker. Als een volleerd Stambouli zigzagde mijn zus in een rap tempo overal tussendoor en ik volgde, allerlei andere weggebruikers ontwijkend.
In Istanbul zitten er veel gaten in de wegen, maar in Amsterdam zijn het allemaal hobbels en bobbels. Wanneer je toch al zadelpijn krijgt van het tekort aan fietsuren is dat natuurlijk niet bevorderlijk, maar mij hoor je niet klagen! Ik heb een hele fijne dag gehad! (Hoe is het met je knieën, El?)

This weekend Fabiënne, Olivia and I are in the Netherlands, to visit our (grand-)parents, family, friends and of course the Dutch supermarket. Today I spent the day with my big sister. We went biking to and through Amsterdam. Considering I haven't been on a bike for one and a half years now, got me worried a bit, but it is true what they say: you never forget how to ride a bike.
My sister lives in the dunes, so it immediately went up and down. We also took a ferry. Not quite like a trip on the Bosphorus! This was like a bus on the water and it went very fast! Funny!
Driving through Istanbul or biking through Amsterdam, there's not a big difference. Today the center of Amsterdam was free of cars, but it was not a very quiet ride! Traffic was almost as crowded, chaotic and dangerous as in Istanbul! Both bikers as pedestrians did not follow any rule, crossed streets as they liked, did not pay attention to anything and I was afraid for my and their lifes. Like a native Stambouli, my sister zigzagged through the streets of Amsterdam and I followed, trying to avoid everyone.
In Istanbul the roads are full of holes, but in Amsterdam the streets are very bumpy. When you are getting a sour bottom due to not enough biking hours, bumpy streets are not very helpful. But I will not complain! I had a great day! (How are the knees, sis?)


(foto gevonden via google afbeeldingen)