Caya Chelseigh *11/04/'97 - †06/10/'08
Vanmorgen hebben we Chelseigh in laten slapen, het ging niet langer.
Sinds een maand ging ze erg achteruit.
Op 23 september ging Chelseigh voor het laatst mee met de lange wandeling, want dat werd te inspannend voor haar. Haar hart werkte niet meer goed en ongeveer 2 weken geleden begon ze ook vocht vast te houden. Soms had ze het 's avonds zo zwaar dat het leek of het einde in zicht was, maar dan knapte ze toch weer op. De laatste dagen hield ze steeds meer vocht vast.
Ter verlichting kreeg ze hartpillen en pijnstillers. Ze maakte kleine ommetjes rondom ons huis en genoot ervan dat ze dan niet aan de riem hoefde. Ze bleef alert en blij en at goed tot het laatste moment, daar had ze nooit een probleem mee:-)
Afgelopen weekend hebben we extra veel met haar geknuffeld en vanmorgen was het dan zover. Ondanks dat het niet gebruikelijk is in Turkije, zijn Jeroen en ik natuurlijk bij Chelseigh gebleven en hebben we haar huilend geknuffeld en geruststellend tegen haar gepraat, tot het moment dat ze heel diep wegzakte. Toen hebben we haar in stilte geaaid en gekust tot ze er niet meer was.
Door iemand van de dierenkliniek is ze in het bos, vlakbij ons, begraven. Chelseigh maakte ruim 11 jaar deel uit van ons gezin. Wat een gemis.
This morning Chelseigh passed away, it was her time to go.
Since a month her health was getting worse. Chelseigh joined us on the long walk for the last time on September 23. It became too hard for her. Her heart was weak and she started to retain fluid. Sometimes she was so bad in the evening that I thought it would be the end, but then she got better the next day. The past days she retained more and more fluid. We gave her heart pills and painkillers to relief her. She would walk around the house and enjoy being without the leash. She was still alert, happy and eating very well, but she never did have a problem with food:-)
This last weekend we gave her extra hugs and this morning we had to let her go. Although it's not common in Turkey, we stayed with Chelseigh until the end. Crying, hugging her and trying to keep her calm until the moment she fell asleep very deep. Then we hugged and kissed her in silence until she passed away.
A man from the clinic buried her in the forest, near to our house. Chelseigh was part of our family for more than 11 years. We miss her.
