Bijpunten

Naar de kapper gaan is hier echt iets anders dan in Nederland, volgens mij heb ik daar ooit al eens iets over verteld. Vandaag was het weer eens zover: ik wilde mijn haar laten bijpunten. Nu is het zo, dat ze het fenomeen bijpunten hier niet kennen.
Je kunt met al je kennis van de Turkse taal (inclusief hulpzinnen van de Turkse juf) aangeven dat er echt maar wat puntjes af moeten: bijpunten betekent hier toch gewoon minstens 7 cm. En da's best veel voor bijpunten, vind ik. Niet getreurd, de kappers hier kunnen prachtig knippen. Het wordt alleen standaard korter dan je voor ogen had. En ook daar ben ik al op ingesteld, zoals je je op zoveel dingen moet instellen die hier anders zijn. Geeft niets, 't heeft z'n charme.
Enfin, op een gegeven moment moet de kapper een pluk haar aan de kant hebben. In Nederland hebben ze daar klemmetjes voor, hier een bediende. Deze bediende wordt eerst naast zich geblaft door de kapper en moet precies op tijd mijn pluk haar overpakken. Zodra de kapper klaar is, knikt hij zelf goedkeurend (erg blij met z'n werk en dat is natuurlijk mooi) en loopt naar de volgende klant. De bediende mag mijn haar föhnen. De trent hier is om je haar glad te föhnen, ook als je prachtig golvend haar hebt zoals veel Turkse vrouwen. Naast dat ik heel glad haar bij mij niet mooi vind, is het eeuwige geborstel met de rolborstel en de knalhete föhn gewoon niet mijn ding. Met nat haar de deur uit is ook niet fijn, dus wanneer de bediende me vraagt hoe ik het geföhnd wil hebben probeer ik te vertellen (nou ja, in gebarentaal dan, want dat is universeel dacht ik) dat het gedroogd moet worden, het liefst met een beetje extra volume, maar niet stijl geborsteld. Een beetje rommelig en wild is meer mijn stijl. Vervolgens is er een heel gedoe met één pluk haar, een hete föhn en (toch weer) de borstel en wordt er gevraagd of dit is wat ik wil. Hmm... een ver uitstaande nepkrul in mijn nek... nee, dat hoeft niet. Ineens is er nog een man in de zaak, hij veegt de vloer en blijkt Engels te kunnen. Opgelucht vertel ik hem wat ik wil en hij vertaalt het in het Turks. Nu krijg ik ineens allemaal vastgezette gedraaide plukken op mijn hoofd en voor iemand die liever eigenlijk niet geföhnd wil worden, gaat dit wel wat ver. Snel vertel ik tegen de Engels sprekende man dat dit echt niet de bedoeling is en dat ik ook niet zoveel tijd heb. Voor ik het weet, staan ze samen te föhnen: de één blijft rare drolletjes op mijn hoofd maken aan de ene kant, de ander (de veger) bewerkt de andere kant van mijn haar met De Borstel. Ik voel mijn hoofd langzaam tomaatrood worden van de hitte van de twee föhns, er hangt ineens een borstel met haar voor mijn rechteroog en ik moet vreselijk mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Na enige tijd ben ik klaar. Wonderwel zien beide kanten van mijn hoofd er toch hetzelfde uit: ik heb een soort van opspringende krullen onderin en sluik doch volumineus haar bovenop. "Pam, je haar danst!" schiet het door me heen. Zo voelt het ook. In de auto heb ik het even uitgegild van het lachen om daarna thuis mijn haar een beetje te restylen. Gelukkig hoef ik met mijn haar niet elke maand naar de kapper!