Bijpunten

Naar de kapper gaan is hier echt iets anders dan in Nederland, volgens mij heb ik daar ooit al eens iets over verteld. Vandaag was het weer eens zover: ik wilde mijn haar laten bijpunten. Nu is het zo, dat ze het fenomeen bijpunten hier niet kennen.
Je kunt met al je kennis van de Turkse taal (inclusief hulpzinnen van de Turkse juf) aangeven dat er echt maar wat puntjes af moeten: bijpunten betekent hier toch gewoon minstens 7 cm. En da's best veel voor bijpunten, vind ik. Niet getreurd, de kappers hier kunnen prachtig knippen. Het wordt alleen standaard korter dan je voor ogen had. En ook daar ben ik al op ingesteld, zoals je je op zoveel dingen moet instellen die hier anders zijn. Geeft niets, 't heeft z'n charme.
Enfin, op een gegeven moment moet de kapper een pluk haar aan de kant hebben. In Nederland hebben ze daar klemmetjes voor, hier een bediende. Deze bediende wordt eerst naast zich geblaft door de kapper en moet precies op tijd mijn pluk haar overpakken. Zodra de kapper klaar is, knikt hij zelf goedkeurend (erg blij met z'n werk en dat is natuurlijk mooi) en loopt naar de volgende klant. De bediende mag mijn haar föhnen. De trent hier is om je haar glad te föhnen, ook als je prachtig golvend haar hebt zoals veel Turkse vrouwen. Naast dat ik heel glad haar bij mij niet mooi vind, is het eeuwige geborstel met de rolborstel en de knalhete föhn gewoon niet mijn ding. Met nat haar de deur uit is ook niet fijn, dus wanneer de bediende me vraagt hoe ik het geföhnd wil hebben probeer ik te vertellen (nou ja, in gebarentaal dan, want dat is universeel dacht ik) dat het gedroogd moet worden, het liefst met een beetje extra volume, maar niet stijl geborsteld. Een beetje rommelig en wild is meer mijn stijl. Vervolgens is er een heel gedoe met één pluk haar, een hete föhn en (toch weer) de borstel en wordt er gevraagd of dit is wat ik wil. Hmm... een ver uitstaande nepkrul in mijn nek... nee, dat hoeft niet. Ineens is er nog een man in de zaak, hij veegt de vloer en blijkt Engels te kunnen. Opgelucht vertel ik hem wat ik wil en hij vertaalt het in het Turks. Nu krijg ik ineens allemaal vastgezette gedraaide plukken op mijn hoofd en voor iemand die liever eigenlijk niet geföhnd wil worden, gaat dit wel wat ver. Snel vertel ik tegen de Engels sprekende man dat dit echt niet de bedoeling is en dat ik ook niet zoveel tijd heb. Voor ik het weet, staan ze samen te föhnen: de één blijft rare drolletjes op mijn hoofd maken aan de ene kant, de ander (de veger) bewerkt de andere kant van mijn haar met De Borstel. Ik voel mijn hoofd langzaam tomaatrood worden van de hitte van de twee föhns, er hangt ineens een borstel met haar voor mijn rechteroog en ik moet vreselijk mijn best doen om niet in lachen uit te barsten. Na enige tijd ben ik klaar. Wonderwel zien beide kanten van mijn hoofd er toch hetzelfde uit: ik heb een soort van opspringende krullen onderin en sluik doch volumineus haar bovenop. "Pam, je haar danst!" schiet het door me heen. Zo voelt het ook. In de auto heb ik het even uitgegild van het lachen om daarna thuis mijn haar een beetje te restylen. Gelukkig hoef ik met mijn haar niet elke maand naar de kapper!

Weerbericht

Nog niet zo lang geleden regenden we hier zowat weg (helaas zijn er ook echt mensen weggeregend...), daarna hadden we veel interessante wolkenluchten vol dreiging, vechtend tegen de zon en nu hebben we er een paar dagen prachtig weer op zitten. Het was rond de 22 graden en dus echt genieten!


Vanaf morgen verwachten we echter weer regen, onweer en veel lagere temperaturen. Vreemde herfsten kennen ze hier, maar de afwisseling is best aangenaam!



Voor wie ze nog niet via FaceBook heeft gezien: er staan nieuwe foto's in het Foto Album!

586 Nights in Istanbul

Zoiets is het nu ongeveer, zoveel nachtjes slapen we al hier. Of we ook daadwerkelijk de 1001 nachten gaan halen is nog niet zeker, misschien komen we tot ruim 800 nachten.

Ik weet dat ik het hier een beetje laat afweten. Dat komt gedeeltelijk door mijn FaceBook-account. Het lukt me niet om overal evenredig actief te zijn.
En eerlijk gezegd heb ik ook niet heel veel nieuws dat geschikt of entertainend genoeg is voor een open en bloot blog.
Ik bedoel... moet ik hier vertellen dat we enige weken geleden hoofdluis hadden?
Op het moment van ontdekken en behandelen vond ik van niet!
Nu we ze met glans verslagen hebben, kan het misschien wel. Toch?
Niemand kan er iets aan doen dat je luizen krijgt. Iedereen krijgt ze van iemand anders, er is nooit een schuldige kweker en verdeler. Waar ik wel heel erg boos om was en ben, is dat veel mensen er zo krampachtig mee omgaan! En dat ze liever verzwijgen dat er luizen zijn! Zowel de school als ouders om ons heen hebben nagelaten om te waarschuwen en ik zit nou eenmaal niet elke week met een satéprikker klaar onder het felle keukenlicht. We schrokken dan ook best, toen ik 'gewoon even' iets uit het haar van één van mijn meiden wilde halen, al lopend door een chique shopping mall. Bleken het enorme luizen te zijn! We hadden nog (gelukkig heel lief en begripvol) bezoek uit Nederland ook!:-)
Thuis natuurlijk alles en iedereen bekeken en dan start de echte ellende. Werkelijk alles en iedereen moesten we wassen en ook meerdere keren. Al met al duurde het twee weken. Achteraf valt dat wel mee, ik heb wel eens van veel langer gehoord. Grondigheid en consequentie zijn van essentieel belang, hebben we ondervonden.

Tijdens een luizenperiode leer je de mensen om je heen ook ineens veel beter kennen. Zo zijn er mensen die:

- niet vertellen dat hun kinderen luizen hebben, terwijl de jouwe ermee spelen
- zelf luizen hadden, maar toch graag andere kinderen ermee pesten
- denken dat een half uur douchen (zonder speciale middelen) afdoende is tegen luis
- het mooie lange haar van hun dochter afknippen vanwege deze beestjes (oertijd...)
- de huisdieren de schuld geven van 'al die viezigheid'
- denken dat mensen die eerlijk vertellen over luizen ook de bedenkers ervan zijn
- ontdekken dat hun kind luizen heeft, maar door tijdgebrek pas na 4 dagen behandelen
- deze zelfde onbehandelde kinderen gewoon naar school en een feestje laten gaan

Ach ja, wat zal ik eens zeggen? Gelukkig zijn er ook een heleboel normaal denkende mensen. Mensen die blij zijn dat je een luizenalarm afgeeft (anders hadden zij het ook nog niet ontdekt bij hun eigen kind), die meeleven en tips geven, mensen die weten dat je behandelt en je kinderen niet schuwen, mensen waarmee je vreselijk kunt lachen om de idiote gedachten en handelingen van mensen zoals in bovenstaand lijstje beschreven. Wij zijn in elk geval weer luisvrij en ik acht mezelf een echte luizen-expert nu!:-)