Een ouderwetse beestenblog, speciaal voor de 'niet-FaceBookers die wel van deerhounds houden'! Voor wie het niet compleet duidelijk is: we hebben momenteel 2 honden, Schotse Deerhounds, en 3 katten. Eén daarvan is een oudje uit Nederland, Floortje, en twee zijn geboren uit een Turkse zwerfkat. Deze twee, Lyra en Lola, vertonen wel wat 'straat-gedrag', wat wil zeggen dat we geen gekkigheid met ze uit hoeven te proberen, want dan krijg je een haal. Dierenartsen in Apeldoorn: maak je borst maar vast nat! De prinsessen moesten zelfs onder narcose om getiterd (bloedafname) te worden. Inentingen zijn een complete worsteling, waarbij het gebruik van ovenwanten, een handdoek en een Hannibal Lecter-masker geen overbodige luxe is. Verder zijn ze zo gedomesticeerd als het kan. Met een neus om de deur wordt er door de prinsessen gecheckt of de temperatuur aangenaam genoeg is om buiten te vertoeven en of er misschien een gemene zwerfkat op de loer ligt. Oude poes Floortje vindt het maar zozo, dat we Lyra en Lola in huis hebben genomen. Deerhound Meagan vindt het juist te gek! Met Lyra heeft ze een sterke band, ze verzorgen elkaar en liggen tegen elkaar aan in de mand. Lola is juist heel leuk om op te jagen! Ze geeft meestal zelf de aanleiding. Vertier alom dus. Deerhound Noor raakt vooral opgewonden als er zwerfkatten in de tuin komen. Met een soort jankend knorgeluid stuift ze er achteraan, is altijd te laat en reageert haar frustratie dan af op Meagan, die eigenlijk zo'n beetje hetzelfde doet. Pavlov had gelijk. Dat zie je ook aan het met mij meelopen, als ik ze voer. Steevast rent/springt Noor rechts van me en Meagan links, maar juist voor ik de bakken neerzet, kruisen ze achter mijn rug naar de andere kant, omdat Noor links eet en Meagan rechts. Tsja.
Om de dag maken we een lange wandeling, in het bos of langs het strand. Dat is puur genieten. Soms is het eng (een jager in het bos die aan het schieten is), uitkijken geblazen (paarden op het strand), om je te schamen (wanneer Meagan een schaap opjaagt en in de nek bijt alsof het een langzaam hert is en de herder begint te schreeuwen) of linke soep. Linke soep is het, wanneer Meagan de hier overal loslopende koeien wil bekijken. Van heel dichtbij. Sommige koeien zijn bang en deinzen achteruit, sommigen blijven gewoon nieuwsgierig staan kijken en er zijn koeien die dat niet pikken van zo'n stom grijs mormel. En dan moeten we met z'n drieën rennen voor ons leven!
In Apeldoorn wonen nog twee deerhounds waar ik erg veel van houd. Dat zijn Brigit en E'Lynnhe, de honden van Jeroens ouders. En ze hebben sinds een paar weken een nieuwe aanwinst: Hannah! Ik kijk er erg naar uit, om haar te ontmoeten.
In het Foto Album zie je een overzicht van de laatste wandelingen met de grijze monsters. Hopelijk geven de foto's een beetje weer, hoezeer ik geniet van deze wandelingen met mijn hartediefjes.
5/02/2010
Nog wat te bloggen??
Ooit, in april 2007, ben ik begonnen te 'bloggen'. In die tijd ging het eigenlijk alleen over mijn passie: mijn huisdieren en dan voornamelijk over de honden. Ik ontdekte de digitale camera en fotografie werd mijn tweede passie. Een leuke combinatie voor een blog.
Toen wij naar Istanbul verhuisden, werd de blog vooral een manier om het thuisfront te laten weten hoe het hier gaat en wat we doen en zien. Nu komt er echter een einde aan onze tijd in Istanbul. In juli verhuizen we terug naar Apeldoorn en ik ben alle voorbereidingen aan het treffen voor een soepele terugkeer. Ons huis wordt voorbereid op onze terugkomst, de scholen van de meiden zijn geregeld, alle beesten zijn ingeënt en getiterd en de verhuizer is vastgelegd.
Natuurlijk vinden we het jammer dat we afscheid moeten nemen van Istanbul; tenslotte was en is het een heel bijzondere ervaring en voelen we ons erg bevoorrecht, zoals we hier leven. Wandelen langs de Zwarte Zee, de prachtige natuur, het mooie weer waarvan je bijna zeker bent van mei tot oktober, brunchen aan en varen over de Bosporus, ja zelfs de chaos in het verkeer, het irritant relaxte van de Turkse mentaliteit (behalve in het verkeer), het vocht in huis, de overal afbladderende verf en de siliconenkit die voor iedere klus gebruikt wordt.... wat zullen we het missen!! Oh ja, en niet te vergeten mijn fantastisch hulp, die 3 dagen per week het hele huis voor mij aan kant maakt!
Toch vinden we het ook fijn om weer terug te keren naar Nederland, naar onze familie en vrienden (alhoewel we ze gelukkig best vaak spraken en zagen!) en naar de Nederlandse (werk-)cultuur, nuchterheid, degelijke kwaliteit en naar het fietsen! Zelfs ZELF weer flink de handen uit de mouwen steken, lijkt nu aantrekkelijk!:-)
Maar zover is het nog niet! Het lenteweer is gearriveerd, het terras is gevuld met bloemen en we hebben nog twee en een halve maand om van Istanbul te genieten! En wat er na die tijd met de blog gaat gebeuren? Ach, wie weet wat er nog op ons pad komt!
Toen wij naar Istanbul verhuisden, werd de blog vooral een manier om het thuisfront te laten weten hoe het hier gaat en wat we doen en zien. Nu komt er echter een einde aan onze tijd in Istanbul. In juli verhuizen we terug naar Apeldoorn en ik ben alle voorbereidingen aan het treffen voor een soepele terugkeer. Ons huis wordt voorbereid op onze terugkomst, de scholen van de meiden zijn geregeld, alle beesten zijn ingeënt en getiterd en de verhuizer is vastgelegd.
Natuurlijk vinden we het jammer dat we afscheid moeten nemen van Istanbul; tenslotte was en is het een heel bijzondere ervaring en voelen we ons erg bevoorrecht, zoals we hier leven. Wandelen langs de Zwarte Zee, de prachtige natuur, het mooie weer waarvan je bijna zeker bent van mei tot oktober, brunchen aan en varen over de Bosporus, ja zelfs de chaos in het verkeer, het irritant relaxte van de Turkse mentaliteit (behalve in het verkeer), het vocht in huis, de overal afbladderende verf en de siliconenkit die voor iedere klus gebruikt wordt.... wat zullen we het missen!! Oh ja, en niet te vergeten mijn fantastisch hulp, die 3 dagen per week het hele huis voor mij aan kant maakt!
Toch vinden we het ook fijn om weer terug te keren naar Nederland, naar onze familie en vrienden (alhoewel we ze gelukkig best vaak spraken en zagen!) en naar de Nederlandse (werk-)cultuur, nuchterheid, degelijke kwaliteit en naar het fietsen! Zelfs ZELF weer flink de handen uit de mouwen steken, lijkt nu aantrekkelijk!:-)
Maar zover is het nog niet! Het lenteweer is gearriveerd, het terras is gevuld met bloemen en we hebben nog twee en een halve maand om van Istanbul te genieten! En wat er na die tijd met de blog gaat gebeuren? Ach, wie weet wat er nog op ons pad komt!
Abonneren op:
Posts (Atom)